Najstarszy znany zabytek małej architektury, nawiązującej do Grobu Pańskiego w Jerozolimie, wykorzystywany w obrzędach Triduum Paschalnego (Sepulcrum Domini), powstał ok. 1080 r. (zadniem niektórych badaczy, nawet ok. 1050). Ok. 1100-1130 został rozbudowany do formy dwukomorowej: składa się z przedsionka i komory grobowej, pierwotnie przesklepionej sklepieniem klasztornym (usuniętym w XVI w.) Architektoniczna rama wykonana jest z wapienia i zdobiona relifami (głównie wicią roślinną z symbolami zwierzęcymi) w prowincjonalnym stylu "corrente comasca". Przedstawienia figuralne, zdobiące wnętrze i ścianki zewnętrzne Grobu, wywodzące się ze stylistyki ottońskiej rzeżby reliefowej, wykonane zostały w sztucznym kamieniu gipsowym. Stoją one u progu ewolucji saskiej rzeźby kamiennej XII wieku.
W l. 2009-2012 Zabytek przeszedł gruntowną konserwację i restaurację, zob. 1>> 2>>
Ściana północna podzielona jest na dwie części. Reliefy lewej strony nie zachowały się. Po prawej znajdują się przedstawienia Noli me...
Czytaj więcej
Krótszy bok kaplicy Grobu zdobią przedsatwiani zwierząt oraz św. Jan Chrziciela i Mojżesza, umieszczone w bordiurze. Wykonana w innym...
Czytaj więcej
Święty Grób, 1080-1090 i 1. ćw. XII w.
Autor: M. J. Raczkowscy, 2018
Święty Grób, 1080-1090 i 1. ćw. XII w.
Autor: M. J. Raczkowscy, 2018
Święty Grób, 1080-1090 i 1. ćw. XII w.
Autor: M. J. Raczkowscy, 2018
Święty Grób, 1080-1090 i 1. ćw. XII w.
Autor: M. J. Raczkowscy, 2018
