Fototeka

W 1362 roku do Nowego Miasta praskiego przeniesiona została z Sadská kapituła kolegiacka, dla której rozpoczęto wówczas z fundacji cesarza Karola IV budowę kościoła św. Apolinarego. W pierwszym etapie, trwającym do około 1376 roku, wzniesiony został korpus nawowy. Następnie rozpoczęto prace nad wieżą i prezbiterium, które ostatecznie ukończono do 1390.  W 1419, u progu wojen husyckich, kapituła opuściła kościół (z wyjątkiem ostatniego kanonika, Petra z Kroměříža, który wstąpił do husytów, co być może było jednym z powodów, dla których kościół nie został zniszczony w trakcie długotrwałego konfliktu). W czasie późniejszego oblężenia Wyszehradu kościół służył husytom. Sama kapituła, choć nie została rozwiązana, to w trakcie wojen tak zubożała, że faktycznie zanikła i musiała być wspierana kanonikami z katedry św Wita. Jej dziekan, w 1467 roku przywrócił nad kościołem św. Apolinarego władzę katolicką, choć w 1472 i 1493 roku król Władysław Jagiellończyk, na dziekanów ustanawiał husytów. W 1503 król potwierdził połączenie kapituły św. Wita i św. Apolinarego.

W 1670 roku kościół uszkodziła silna wichura, która powybijała szyby w oknach i strąciła wieżyczkę na kalenicy dachu. Kościół został wyremontowany w następnym roku, ale już w stylistyce barokowej. Dalsze zmiany spowodowane były spustoszeniem wnętrza budowli przez protestantów w 1689 oraz w 1747. W 1757 kościół zajęły wojska pruskie i utworzyły w nim magazyn borni. W czasie walk średniowieczną budowlę uszkodzono, co wymusiło następne remonty. Nowożytne zmiany usunięte zostały w latach 1893–1898, w trakcie renowacji prowadzonej przez słynnego architekta Josefa Mockera.

_______________________

Kościół utworzono w południowej części Nowego Miasta praskiego, na wzniesieniu o stromych stokach. Kościół jednonawowy. Korpus założony na rzucie wydłużonego prostokąta, o pięciu przęsłach, od pd. (zach. przęsło) wieża na rzucie kwadratu). Na wysokości najwyższej kondygnacji wieża z czworoboku przechodziła w ośmiobok. Prezbiterium węższe i niższe, dwuprzęsłowe, zamknięte trójbocznie.  Oszkarpowany. We wnętrzach sklepienia krzyżowo-żebrowe.  Kościół zachował pierwotny układ i bryłę, ale został poddany silnej regotyzacji z drugiej połowy XIX wieku. Z tego okresu pochodzą maswerki okienne nawy i prezbiterium, portal północny (boczny), zachodni szczyt korpusu, cała więźba dachowa oraz empora zachodnia wzniesiona na miejscu gotyckiej. Po południowej stronie prezbiterium wybudowano zakrystię, połączoną z kościołem nowym portalem.

We wnętrzu odkryto oryginalne XIV-wieczne polichromie i prawdopodobnie oryginalną polichromię żeber i zworników sklepiennych.