Kościół p.w. NMP (pofranciszkański)

Odsłony fototeki: 6161488
Wszystkie zdjęcia: 26718

Kościół p.w. NMP (pofranciszkański)

Franciszkanie zostali sprowadzeni ze Schwabisch Hall do Rothenburga w 1281 r. Ich fundację wspierał miejski patrycjat i nobile. Stosunkowo szybko mendykanci popadli w konflikt z miastem oraz z zakonem krzyżackim - intensywne duszpasterstwo, zgodne z misją zakonu, podważało autorytet proboszcza parafii św. Jakuba. To franciszkanie zaszczepili w Rothenburgu kult maryjny.

Kościół NMP, budowany w końcu XIII i 1 ćw. XIV w., nosi typowe cechy budownictwa mendykanckiego - jego bryła jest zwarta i surowa, w całości nakryta dwuspadowym dachem, a przestrzeń liturgiczna ukształtowana zgodnie z wymogami reguły. Długi, salowy, przesklepiony chór pełnił funkcję ecclesia interior (zakonnego oratorium). Od niesklepionego, halowego korpusu o trzech nawach oddziela go bardzo dobrze zachowane, arkadowe lektorium. Bryła pozbawiona jest wież - od północy na granicy między prezbiterium a korpusem ok. 1400 dostawiona została niewielka sygnaturka.

Do najważniejszych elementów wystroju kościoła należały późnogotyckie retabula z pracowni Tilmanna Rimenschneidera. Wielki ołtarz główny nie zachował się do naszych czasów (jego relikty są przechowywane w muzeach monachijskich); retabulum św. Ludwika z Tuluzy zostało przeniesione do kościoła św. Jakuba. Ołtarz lektoryjny (lub pochodzący z krużganków klasztornych) pw. św. Franciszka jest dziś umieszczony w chórze, w miejscu dawnego ołtarza głównego.