Fototeka

Kościół pw. św. Jakuba i św. Gertrudy należał do iryjskiej kongregacji benedyktynów, miseri peregrini (wędrowni "biedni" mnisi z Irlandii, napływający do Niemiec od XI w.). Ratyzbona była punktem dalszego rozprzestrzeniania się irlandzkich mnichów na terenach Rzeszy i opactwem macierzystym licznych filii  (m. in. do Wurzburga, Nowrymbergi, Wiednia, Erfurtu, Memmingen, Konstancji itd), dwie filie klasztoru w Ratyzbonie  założono nawet w samej Irlandii (przeoraty w Cashel i Ross Carberry k. Cork). Kamień węgielny pod budowę kościoła położono w 1100 r., pierwsza budowla stanęła tu w 1 ćw. XII w.; obecna budowla wzniesiona z fundacji mieszczańskiej z regularnych kamiennych ciosów (niem. Quaderbau) stanęła zapewne za przeora Grzegorza w l. 1156-1185. Jest to trzynawowa, dwukondygnacyjna bazylika kryta stropem w nawie głównej, od wschodu zamknięta pierwotnie trzema apsydami, od zachodu wznosi się masywna empora. Charakterystyczne formy detalu architektonicznego, np. głowice "piszczałkowate", wywodzą się z tradycji anglo-normandzkiej.